W 1976 roku Kabir Bedi zstąpił na włoską scenę jako bóstwo
Obecnie jest gościem honorowym wirtualnej sceny River to River Florence Indian Film Festival , który w tym roku obchodzi dwudziestolecie i promuje indyjską kulturę i kino na wysokim poziomie: do 8 grudnia festiwal będzie dostępny online w pokoju internetowym „Più Compagnia” La Compagnia di Firenze, we współpracy z MYmovies. it. „Rzeka do rzeki to pomost między Indiami a Włochami, między naszymi kulturami i społeczeństwami - mówi Bedi, w kontakcie Zoom ze swojego pięknego domu w Bombaju. «Dyrektor i założyciel, Selvaggia Velo, był jego siłą napędową od samego początku. Byłem już ich gościem kilka lat temu we Florencji, ale tym razem przyjedziemy do Twojego domu ».
Poświęcony Dalajlamie
Zacznijmy od początku: kim byli jego rodzice?
Mój ojciec Baba był indyjskim rewolucjonistą i filozofem, który mieszkał w Mediolanie przez ostatnie dwadzieścia lat swojego życia. Moja mama Freda była Angielką z narodowości, ale w głębi duszy Hinduską. Walczyła o niepodległość Indii, opiekowała się uchodźcami tybetańskimi i stała się jedną z najsłynniejszych sióstr buddyjskich na świecie (pierwsza kobieta z Zachodu, która otrzymała pełne święcenia w buddyzmie tybetańskim, red.). Piszę jego biografię, ale pandemia również spowolniła ten projekt, na czym bardzo mi zależy.
Ona też chciała zostać mnichem buddyjskim jako dziecko …
I faktycznie stało się to, gdy miał dziesięć lat w Birmie. Poszedłem z mamą do klasztoru tych, w których dzieci uczą się medytacji, poprosiłem o możliwość zostania mnichem i zostało mi to dane. Nadal jestem oddany Dalajlamie i to doświadczenie miało fundamentalne znaczenie dla mojego życia.
Czego nauczyłeś się od swoich rodziców?
Tolerancja, dobroć i współczucie. Od najmłodszych lat przekazali mi silny wymiar duchowy, który następnie kultywowałem dzięki guru i filozofom, których spotkałem na swojej ewolucyjnej ścieżce. Zawsze wolałem podążać za naukami, które budziły we mnie informację zwrotną, niezależnie od ich źródła.
Kariera w kinie
Kiedy zdecydowałeś się zostać aktorem?
Przez pięć lat aktorstwo było tylko hobby: byłem dyrektorem reklamy i odpowiadałem za sektor filmowy i radiowy dwóch międzynarodowych koncernów. Potem przypadkiem odegrałem rolę w spektaklu, który odniósł ogromny sukces, a producenci zaczęli mnie szukać.
Najlepszy gracz na rynku
Jej wygląd z pewnością pomógł jej, ale czy była to kiedykolwiek przeszkoda?
Czasami: ale zalety zdecydowanie przeważają nad wadami. (śmiech)
Sergio Sollima powiedział, że wybrał ją ze względu na jej magnetyczne spojrzenie.
Być może to się do tego przyczyniło, ale myślę, że bardziej liczyło się to, że wyglądałem jak Sandokan, tak jak zaprojektował go Emilio Salgari. A potem umiałem jeździć konno, nawet bez siodła. Mimo to przesłuchał mnie Sergio, ponieważ szukał „najlepszego azjatyckiego aktora na rynku”. Najwyraźniej zrobiłem na nim dobre wrażenie! (śmiech)
Czy znałeś powieści Salgariego, zanim zagrałeś w Sandokan?
Nawet nie podejrzewałem jego istnienia. Przeczytałem scenariusz i oparłem się na opisach reżysera i moich włoskich przyjaciół. Zrozumiałem, że Sandokan był dla ciebie rodzajem mitycznej postaci i starałem się oddać mu sprawiedliwość. Sollima wyjaśnił mi, że Salgari nie był intelektualistą, ale człowiekiem czynu, który zawsze był gotów rzucić serce na przeszkodę: jak mój ojciec, który nie przypadkiem poślubił Angielkę, nawet jeśli z urodzenia należał do strony przeciwnej. .
Jaka jest najdziwniejsza rzecz, jaką zrobił dla niej fan?
W Londynie prześladowca oskarżył mnie, że śledzę ją wszędzie w Rolls Royce'u. Żałuję, że nie mam Rolls Royce'a!
Jakie masz wspomnienia z Wyspy Sławnych?
Sergio Múñiz zasłużył na zwycięstwo, ale i tak zająłem drugie miejsce, pokonując znacznie młodszych i lepszych ode mnie konkurentów: ogromna satysfakcja.
„Jestem przyjacielem Lino Banfi”
A co z lekarzem w rodzinie?
Zaprzyjaźniłem się z Lino Banfim, mimo że mamy inny styl gry: zawsze improwizuje, trzeba było mi z góry powiedzieć, jakie będzie ostatnie zdanie każdej jego rozmowy, inaczej nie wiedziałbym, kiedy wejść moje kwestie bez przerywania mu. Przyjaźniłem się także z Adolfo Celi, który grał rolę Brooka w Sandokanie. I oczywiście Sergio Sollima, bardzo dobry człowiek: kiedy umarł, uciekłem z Indii na jego pogrzeb.
Był żonaty cztery razy: czego nauczył się o miłości?
Że nie jest mądrze wychodzić za mąż na fali emocji, nawet tych najsilniejszych, bo to prowadzi do błędów. Ale pozostałem przyjacielem wszystkich moich byłych żon, co jest niemałym osiągnięciem! I w końcu znalazłem odpowiednią kobietę: Parveen (Dusanj, jego obecna żona, red.) Jest wspaniałą żoną, partnerką i przyjaciółką.
Jednak minęło dziesięć lat, odkąd się poznaliście, aż do ślubu …
Złożyłem jej oświadczyny w 2006 roku w Rzymie, przed Trinità dei Monti, na kolanach. Powiedziała, że tak, ale nie sprecyzowała, kiedy. Ostatecznie zdecydowano się w 2016 roku.
I tak, z wiekiem nie chcesz tracić czasu …
Kiedy jesteś młody, jesteś przekonany, że będziesz żył wiecznie. Ale gdy się starzejesz, zdajesz sobie sprawę, że życie toczy się szybciej, niż się spodziewasz. Czas to wszystko, co mamy: jego marnowanie jest przestępstwem, a na dłuższą metę tragedią.
Czy możesz nam opowiedzieć o swoich dzieciach?
Mam dwoje: kobietę Pooję, która mieszka w Indiach i mężczyznę, Adama, który mieszka w Stanach Zjednoczonych. Miałem też innego syna, który niestety zmarł (Siddharth, chory na schizofrenię, popełnił samobójstwo w 1997 roku w wieku 26 lat, red.): To ból, który nie ustępuje.
„Moja siostrzenica jest gwiazdą”
Czy ktoś z rodziny poszedł w jego ślady w kinie?
Mój syn jest ekspertem od efektów specjalnych w Hollywood, a moja wnuczka Alaya, córka mojej córki, jest wschodzącą gwiazdą Bollywood.
Czy dał ci jakąś radę?
Nie, ona sama podejmuje decyzje i to dobrze! Jeśli i kiedy chcesz ode mnie porady, jestem do Twojej dyspozycji.
Czy uważasz, że ci, którzy są sławni, mają obowiązek oddać coś w zamian?
Jeśli życie stawia cię w pozycji pomagania innym, po prostu musisz. Jestem honorowym ambasadorem dwóch organizacji non-profit: Care and Share Italia, której slogan brzmi „od ulicy do szkoły”, ponieważ wyprowadzają dzieci z indyjskich slumsów i zapewniają im edukację, oraz SightSavers India, która pomaga osobom niedowidzącym: do tej pory sfinansowała ponad pięć milionów operacji przywracających światło do ich życia.
„Kocham dobroć”
Często też chwalił proste „przypadkowe akty dobroci”.
Tak, lubię bezzwrotne uprzejmości: uścisk, prezent, gest solidarności z tymi, którzy nie mogą Ci się odwdzięczyć, nie oczekując niczego w zamian. Helen Keller (autorka Anna dei miracol i, red.) Powiedziała: „Życzliwość to język, który głuchy słyszą, a niewidomi widzą”.
Na początku pandemii na swoim Instagramie zamieścił serdeczne przesłanie solidarności z Włochami.
Pochodzą z serca: cierpienie Włochów jest również moje, ponieważ przez te wszystkie lata dałeś mi tyle miłości. I nawet teraz mówię ci, że wygrasz (po włosku, red.). Jest to bardzo trudne dla każdego: dziś interakcje są tylko online, w rzeczywistości nie widać już siebie nawzajem w twarz. Szczególnie martwię się o chłopców, którzy nie mają już nawet okazji się spotkać.
Czy uważasz, że świat potrzebuje duchowego uzdrowienia?
Wszystkie uzdrowienia są duchowe. Naszym zadaniem jest teraz promieniowanie regenerującej energii i wzajemna ochrona.
