Dla przyszłe spotkanie królowej Elżbiety z księciem Filippemlub w wieku 12 lat był miłością od pierwszego wejrzenia. Dziewięć lat później, 20 listopada 1947 roku, miał 21 lat, a następnie księżniczka Elżbieta udała się do ołtarza w Opactwie Westminsterskim z „bogiem Wikingów”, jak opisała go w swoim dzienniku. Siedemdziesiąt dwa lata po niezachwianym brytyjskim władcy i księcia Edynburga, który 10 czerwca kończy 99 lat, nadal są nierozłączne.
Normalna sukienka Hartnella
Sukienka została zamówiona przez Elizabeth do zaufanego krawca Normana Hartnella, który zaprojektował dla niej 12 różnych propozycji (i że stworzy też ten dla księżniczki Małgorzaty). Będzie ją ubierał przez następne dwadzieścia lat. Brytyjskiemu couturierowi nałożono tylko jeden warunek: nie używać jedwabników uprawianych na „wrogich” ziemiach. Sukienka została następnie uszyta z Szkocka satyna, haftowana kryształkami i 10.000 pereł ze Stanów Zjednoczonych. Dekoracje były zainspirowany Primavera Botticellego. Bukiet składał się z białych orchidei i gałązki mirtu, tak jak chciał tradycja zapoczątkowana przez królową Wiktorię.
Hafciarki królowej
Ostatnio pisarz Jennifer Robson opublikował powieść historyczna, The Queen's Embroiderers. Książka opowiada o wszystkich hafciarkach i szwaczkach, które pomogły wykonać suknię ślubną królowej Elżbiety: długi model w kolorze kości słoniowej, który Norman Hartnell nazywał siebie „swoim najlepszym dziełem”. Z pokornego, ale zdecydowanego wychowania było wielu angielskich uczniów, którzy w okresie powojennym podchodzili do sztuki krawiectwa, aby stworzyć przyszłość z brakami i racjonowaniem żywności. Ślub ten był dla całego kraju niezapomnianym dniem świętowania po bardzo surowych warunkach II wojny światowej.
