W 1994 roku Naomi Campbell
Nie wierzyłeś w taką ambicję, dobrze? Ale jak winić Naomi za próbę wykorzystania głosu supermodelka kolejna kaskada pieniędzy, na chwilę przed tym, jak słowo stało się przestarzałe jako show.Do swojego rodaka Twiggy'ego przejście od modela do wykonawcy zakończyło się sukcesem. Nie było więc powodu do myślenia że dla jej pantery, kota, szalonej Wenus, pobranej w 1992 roku przez agencję Elite za spowodowanie płaczu, a następnie natychmiast zatrudnionej przez konkurenta Forda, nie udało się równie dobrze działać.
Podwójna porażka
«Powstał w tańcu i śpiewie»Powiedział Gavin Friday, producent czterech piosenek z jedenastu Baby Woman, potępiając operację, która nie była daleko idąca. Zamiast tego była to porażka. Podwójnie, bo nawet książka napisane przez autora widmo, poszło źle. Ale to była era bez memów i wybuchów Mentany, ogólna opinia była tak zła jak dzisiaj, ale nie trwała. Ograniczył się do współczującego poklepania po plecach: „drogi modelku, chciałeś rozwinąć firmę i poszło źle, nadal jesteś najlepszy na rynku, kiedy paradujesz, kontynuuj”.
Teraz, gdy kończy 50 lat, widzieliśmy, jak długo trwa i z jakim sukcesem, aczkolwiek między telefonami komórkowymi rzucanymi w głowę pokojówkami i bójkami z funkcjonariuszami ochrony na lotnisku.Dopiero później okazało się, że będąc w Japonii Baby Woman sprzedała się w milionach egzemplarzy, na podstawie flopa płyty Brytyjczycy ustanowili Naomi Awards, nagrodę za najgorszy album roku. Poza Grammy, angielski tapir. Ale kto miał rację między dwoma skrajnościami: Japończykami, zawsze zafascynowanymi głosami lalek, lub złoczyńcami zza Kanału, że zablokował Baby Woman na 75 miejscu?
Naomi Campbell: Baby Woman
„Byłoby idealnie do tej blokady” - zagrzmiał na stronie Nathan Jolly Junkee. Kto również zastanawiał się, jak z biegiem czasu Baby Woman nigdy nie została wyłowiona przez nikogo jako popowy relikt, biorąc pod uwagę następujące fakty: rekord supermodelki u szczytu swojej kariery (i wciąż stabilna obecność w popkulturze), porażka, porażka natychmiast zatuszowana, produkcja lat dziewięćdziesiątych znów w modzie. I rzeczywiście, chociaż rozpoczęty przez umiarkowany sukces singla Love & Tears Baby Woman pozostaje jeszcze bardziej kruchym meteorytem niż wyprawy Paris Hilton i Lindsay Lohan do muzyki. A później Scarlett Johansson.
Ale nie tak jak ci prestiżowi koledzy Karen Elson i Carla Bruni. Mądrze skonstruowana przez miksowanie coverów i nowych piosenek, Baby Woman jest jednak portretem Naomi who w 1994 r. nikogo to nie obchodzi. W tamtym czasie nie była jeszcze miłą modelką z obsesją na punkcie higieny, ale nie miała nawet ulicznego uroku, jak jej przyjaciółka Kate Moss, co nie jest przypadkiem, że niektórzy będą sprzedawać ten styl w kolekcjach szybkiej mody. Nie, Naomi bardziej niż fajna to piękny posąg z kości słoniowej, więcej niż zgniły facet, taki jak Pete Doherty, zaręcza się z nieskazitelnym basistą U2, Adam Clayton.
Możesz zaśpiewać? Dobrze. Ale przekazywanie dekadenckiego produktu, takiego jak album, wydaje się być na wyciągnięcie ręki. Nadal słyszałem dzisiaj Baby Woman nadal jest przyjemny, doprawdy bardzo dobry. Jednocześnie kapsuła czasu i prąd. Ponieważ dzisiejsza muzyka pochodzi z przeszłości, jest nawet bardziej interesująca niż wysiłki niektórych gwiazd muzyki pop, które mają kilka milionów obserwujących.
Głos Naomi jest nieśmiały, prawda, stała barwa, ale faktura dźwięku swing, house, drum & bass, euro-disco, rock i blues stworzony przez głównego producenta Youth, później odpowiedzialnego za sukces Rozmach, to nigdy nie jest nudne. Tak zaskakująco dobrze prowadzony, Naomi wydaje się szczera i przekonująca, zwłaszcza we wszystkich okładkach, a zwłaszcza w All through the night (zaczerpniętych z książki Donna Summer's Bad Girls, 1979). Miejska okładka, w której Baby Woman goli nogi siedząc jak pająk na filiżance, mocno się postarzała. Podpisana przez Ellen Von Unwerth, więcej od niej w 1994 roku jest tylko Kurt Cobain.
Łabędź
Gigantyczne czcionki, profil czarnego łabędzia - tytułowego Łabędzia - oraz tylną okładkę wypełnioną wyciętą fotografią, na której widać półuśmiech. Całość w czerni i bieli. Szykowny, ale podejrzenie dotyczy budżetu na opakowanie powyżej substancji. W biografii wyróżnia się nacisk na udział Naomi w książce Seks Madonny, znakomity precedens w literaturze jest zawsze przydatny. Jaka jest powieść o tym, że „wyobraź sobie, że miałbym czas, aby usiąść i napisać”, powie później?
Sprawy o morderstwoświata mody i relacji supermodelki Swan z powieściopisarką Royem, znacznie starszą i znacznie mniej arystokratyczną od niej. I (spoiler) odkrycie, że agencja modelek nie tylko ukrywa burdel, ale produkuje filmy porno o tematyce snuff (w którym bohater zostaje zabity). Wśród postaci Donald Trump; inne wyraźnie inspirowane Stellą Tennant i River Phoenix; i modelki, które płaczą, gdy słyszą słowo „aborcja” czy coś tam zasłynęli z ratowania krzyczących dzieci przed płomieniami.
Autor,Caroline Upcher, uznany za redaktora, powie Guardianowi w 2008 roku, że Naomi przyjęła rolę pisarki, którą naciskała jej kierownictwo. Kilka szczegółów dotyczących łabędzia, jednak podobnie jak niedobór i dyskryminacja czarnych modeli, sugeruje to między Caroline a figurantką odbyła się przynajmniej jedna konsultacja, dialog. Włoskie wydanie prawie niemożliwe do znalezienia, ale na eBayu jest kilka kopii, jeśli naprawdę nie możesz się oprzeć: „Spirala przygód, zwrotów akcji, miłości, rozczarowań, rywalizacji. Pobudzająca podróż, opowiedziana z niezaprzeczalną siłą bezpośredniego doświadczenia autora, na tle świata mody: z jego imprezami, podróżami, pokazami mody, wysiłkami i triumfami. Ale to przede wszystkim historia, która od pierwszej do ostatniej strony, sprawi, że wszystkie kobiety zdolne do marzeń przeżyją piękny sen ”.
